گویند روزی دزدی در راهی، بسته ای یافت که در آن چیز گرانبهایی بود و دعایی نیز پیوست آن بود. آن دزد، بسته را به صاحبش برگرداند.
گفتند : چرا این همه مال را از دست دادی؟
گفت: صاحب مال عقیده داشت که این دعا، مال او را حفظ می کند.
و من دزد مال او هستم، نه دزد دینش.
اگر مال را پس نمیدادم و در عقیده صاحب آن بسته، خللی می یافت، آن وقت من، دزد باورهای او نیز بودم و این کار دور از انصاف است...

 به بهانه ثبت داستان عاشقانه "اصلی و کَرَم"  در فهرست میراث ناملموس آثار ملی کشور: